'Ik haak altijd, een dag niet gehaakt, zie ik als een dag niet geleefd'
AlgemeenLAREN - Stichting Still maakt fotoreportages voor ouders met een levenloos geboren kindje. Karin Timmerman (47) uit Laren haakt voor hen vestjes en engeltjes.
Timmerman haakt al zo lang zij zich kan herinneren. Voor stichting Still sinds een jaar. Ouders van een levenloos geboren kindje kunnen een beroep doen op de stichting. Een professionele fotograaf maakt dan in het ziekenhuis of bij de ouders thuis kosteloos een reportage als herinnering voor later. Timmerman haakt met honderden andere vrijwilligers de kleertjes voor de foto's en om het kindje in op te baren. "Ik haak elke dag en vind het heel waardevol dat ik zo iets voor anderen kan betekenen."
Op de keukentafel ligt het handwerk van Karin (47) uitgespreid. Minuscule kleine jurkjes, mutsjes en dekentjes heeft ze met fijn garen en ingewikkelde patronen gehaakt. Als geoefende haakster is het bijna routinewerk voor haar. "Dat jurkje? Meer dan een uurtje of twee werk, zal het niet zijn", schat ze. Het is moeilijk voor te stellen dat deze minikleertjes een kindje passen. Toch zijn deze jurkjes en vestjes vaak groot genoeg, verzekert ze. "Als vrijwilligers van stichting Still haken wij al voor kindjes die met twaalf of dertien weken levenloos worden geboren", is haar uitleg. "Vaak zijn deze baby'tjes zo klein, maar we hebben natuurlijk ook grotere maten."
Timmerman haakt elke dag. Soms uren achterelkaar, soms even in een verloren uurtje. "Een dag niet gehaakt, is een dag niet geleefd" zegt ze beslist. "Ik kan me niet voorstellen dat ik 's avonds voor de tv zou zitten zonder handwerkje. Ook op vakantie gaan de haakspullen altijd mee." In haar woning is de haakhobby niet heel zichtbaar. Met een kleed op de bank houdt het wel op. "Overal haakwerkjes ophangen, is niet echt mijn smaak", lacht ze. "Ik haak liever voor anderen." Dochter Annick loopt even de keuken binnen en kijkt met niet al te veel interesse naar het haakwerk van haar moeder. "Niets voor mij", zegt ze. "Ik heb daar echt niet het geduld voor." Ook haar andere dochter, heeft geen passie voor handwerk. "Het maakt mij niet uit", zegt Timmerman. "Ze moeten doen wat ze leuk vinden. Zelf heb ik breien en borduren van mijn moeder geleerd. Het haken heb ik later zelf opgepakt."
Ritueel
Via internet las ze over stichting Still en ze meldde zich direct aan als vrijwilliger. "Zelf heb ik geen contact met de ouders, maar ik hoor dat zij de kleertjes en fotoreportage in hun verdriet enorm waarderen. Het is voor hen vaak ook een ritueel om hun kindje voor de eerste en laatste keer kleertjes aan te kunnen doen. Ik ben blij dat ik daarin iets kan bijdragen." Ze aarzelt geen moment over het antwoord op de vraag of ze het niet zonde vindt dat al haar fijne haakwerk verdwijnt onder de grond. "Integendeel! Ik zou het juist vreselijk vinden als een kindje ongekleed zou blijven."
Mandjes
Naast de jurkjes staat een ronde gehaakte mand. Een nieuw initiatief van Still, verklaart Timmerman. "Voor prematuur geboren kindjes zijn er bijna geen kistjes in de handel. En de kistjes die er zijn, zijn heel duur. Toen we dat hoorden, zijn we begonnen met het haken van deze mandjes. Het succes is enorm; ouders willen ze zo graag dat wij als vrijwilligers hier niet tegenop kunnen haken. We zijn dan ook altijd op zoek naar nieuwe mensen die kosteloos willen handwerken voor dit goede doel."
De vrijwilligers die de spulletjes haken, spreken elkaar op twee facebookgroepen, waarvan Timmerman mede-beheerder is. De haaksters wisselen hier patronen en tips uit, maar soms komen ook persoonlijke verhalen naar boven. "Zo is een van de vrijwilligers een oma die zelf een kleinkind heeft verloren", geeft ze als voorbeeld. "Voor haar is het een troostende gedachte om voor Still te kunnen haken. Ik vind dat heel mooi. Voorlopig is al mijn haakwerk voor deze ouders en grootouders."
