'De Verenigde Naties komen
hier elke week bij elkaar'
LAREN - Laren zet vrijwilligers in het zonnetje met een avond op 9 september waar iedereen welkom is die iets voor een vereniging, club, kerk of buurt doet. Het BELNieuws spreekt in aanloop naar deze avond met enkele vrijwilligers over het werk dat zij met hart en ziel doen. Vandaag het verhaal van Eliza Bozoglanian. Zelf geboren in Irak, vond zij het best lastig om de Nederlandse taal te leren. Daarom startte zij vorig jaar een taalcafé in Laren.
door Koosje de Beer
"Negen jaar geleden kwam ik naar Nederland en zeker in het begin had ik het echt moeilijk", vertelt Eliza. "Ik had een druk leven in Irak met veel familie en vrienden en hier zat ik in een azc en was er plotseling niks meer." Toch ging Eliza niet bij de pakken neerzitten. Al in het azc begon ze een Vrouwenkamer om de moeders even uit hun huishouden te halen. "We organiseerden bingo's en gaven naailes, maar het belangrijkste was dat we ook ervaringen konden uitwisselen", weet zij zich nog te herinneren.
Taalcafé
Via de kerk maakte Eliza kennis met het Taalcafé in Bussum. "Ik wilde heel graag de taal leren", zegt ze over deze periode. "Maar ik merkte toen ook dat ik door de ontmoetingen in het Taalcafé het gevoel kreeg dat ik ergens bij hoorde, dat er meer mensen waren die hetzelfde doormaakten als ik." Eliza, die inmiddels heel goed Nederlands spreekt, vond deze ervaring zo waardevol dat ze met hulp van haar vriendin Jettie Bijvoet een e-mail stuurde naar de gemeente met het voorstel om ook in Laren een taalcafé te beginnen. "Van het een kwam het ander", vervolgt de enthousiaste vrijwilligster. "Versa Welzijn en Gilde Samenspraak hebben onder andere geregeld dat we elke donderdag van half 11 tot half 12 hier in het Muziekcentrum in Laren terechtkunnen en dat er koffie en thee is."
Thuis voelen
Langzaam maar zeker druppelen de mensen het taalcafé binnen. Hakam uit Syrië spreekt al een beetje Nederlands en luistert aandachtig naar Jettie, die met behulp van een landkaart uitlegt welke landen bij de Europese Unie horen. Zijn vriend uit Geertruidenberg vindt de taal nog lastig. Een van de andere vrijwilligers leert hem de eerste woorden. Eliza maakt ongedwongen een praatje met een Japanse.
"Ik vind het belangrijk dat iedereen zich hier thuis voelt", zegt ze. "Niets moet, want volgens mij help je de mensen daar niet mee. We hebben ongeveer twintig vaste deelnemers, maar op drukke dagen zijn we soms zelfs met veertig mensen. Vaak is er ook een groepje Irakezen dat in het begin Arabisch met elkaar praat. Ik laat dat gaan, want op een gegeven moment komt er altijd wel iemand bij zitten die geen Arabisch spreekt. Je ziet dat ook deze groep dan toch Nederlands gaat praten."
Cultuur
Behalve de taal leren de cafégangers ook elkaars cultuur kennen, want regelmatig staan er hapjes uit alle landen op tafel. "We eten lekkernijen uit het Midden-Oosten om het Suikerfeest te vieren, maar ook Japanse sushi en Hollandse haring. Om beurten neemt iedereen die daar de mogelijkheid voor heeft iets mee", vervolgt Eliza. "En we vertellen elke maand iets over onze eigen cultuur. Zo hebben we het laatst met elkaar over onze nationale vlaggen gehad. De Nederlandse vlag is uitgelegd, maar ook die van Turkije, Japan, de Filippijnen en Syrië. Misschien is dat nog wel het leukste van het Taalcafé: alle landen uit de Verenigde Naties zitten hier een uur per week bij elkaar", lacht ze tot slot.
'Er waren meer mensen die hetzelfde doormaakten als ik'