'Contact met klanten is zo leuk,
er is altijd tijd voor een praatje'
LAREN - Als jongetje ging Martin Zwanikken al met zijn vader Jan mee op de winkelwagen en hij hoopt het in goede gezondheid tot zijn 70ste vol te houden. Vandaag vertelt deze SRV-man uit Laren in onze zomerserie 'Achter de schermen bij...' hoe zijn werkdagen eruitzien en waarom het werk zo leuk is.
door Carin van den Berg
"Ik begin meestal ergens tussen 7.00 en 7.30 uur", vertelt Martin. "Ik rijd zes dagen in de week. Maandag, woensdag, donderdag en zaterdag in Laren en op dinsdag en vrijdag in Baarn." In de ochtend zorgt hij ervoor dat de wagen in orde is, zodat de klanten niet misgrijpen. Daarnaast plaatst hij zijn bestellingen bij zijn leveranciers. "Ook maak ik dan de bestellingen klaar van mensen waar ik niet met de wagen langskom. Die breng ik dan in het dorp zo veel mogelijk op de fiets weg en anders met de auto. Het gaat dan om bijvoorbeeld horecagelegenheden, bedrijven, scholen of kinderdagverblijven."
Koffietijd
Rond een uur of 10.00 uur is het koffietijd. "Dan doe ik ook vaak nog wat dingen op de computer. Het is relaxed werken en zo houd ik het ook vol. Daarnaast wil ik wel even zeggen dat ik het niet zou kunnen doen zonder de hulp van mijn vrouw en kinderen. Die helpen overal wel een handje mee. Dat scheelt enorm."
Rond 12.00 uur start hij zijn winkelwagen die achter het huis in een schuur staat. Ernaast is de opslag van de waren die hij verkoopt, zodat hij niet snel zal misgrijpen als hij iets nodig heeft. "Zo'n vier jaar geleden brandde de schuur af met de wagen erbij. Dat was erg." Zijn dochter zat in de tuin ernaast voor haar examenfeest en ontdekte de brand. De brand ontstond in de motor van de wagen. "Gelukkig is het allemaal goedgekomen. Ik heb er uiteindelijk zelfs meer klanten aan overgehouden."
Zijn eerste stop vandaag is Vreedenburgh. Kunstig manoeuvreert hij de lange wagen de bochten door om achter het appartementencomplex te stoppen. Dan toetert hij als signaal voor de bewoners dat hij er is. Al snel komen twee vaste klanten met hun boodschappentas en -briefje in de hand de wagen binnen. "Ik woon hier nu al negen jaar", vertelt een dame. "Ik ga ook wel naar de supermarkt, maar de zware dingen koop ik hier. Daar ga ik niet mee op de fiets. Het is gemakkelijk en meneer Zwanikken is schattig. Hij helpt altijd en heeft van alles wat in de wagen." Martin beaamt dat hij klantvriendelijk is. "Soms bellen mensen dat ze er niet zijn. Dan zorg ik dat de boodschappen er wel komen. Er zijn ook mensen die zorg krijgen. Dan belt de thuiszorg welke boodschappen er nodig zijn en als het moet, zet ik het zelfs in de kasten. Je moet je onderscheiden. Service staat hier hoog in het vaandel en de kwaliteit van de producten is hoog. Anders komen de klanten niet terug."
De SRV-man weet ook precies welke producten klanten gebruiken. "Kijk mevrouw, dit is siroop met 0 procent suiker. U heeft altijd de andere", zegt hij, waarop de mevrouw beaamt dat ze die inderdaad niet lekker vindt en hem omruilt voor een fles mét. "Ik wil donkerbruin brood, welke heb ik ook alweer", vraagt een andere klant. Martin weet het precies. Ook als er een tas gevuld moet worden met boodschappen weet hij welke koffie een klant wil of welke melk. Dat laatste product is volgens hem nog steeds het meest verkochte product, zodat hij zich met goed recht nog steeds melkboer kan noemen, meldt hij lachend.
Ook vertelt hij over een klant die normaal altijd op de fiets komt om boodschappen te doen. "Ik denk dat ze vandaag niet komt. We gaan weer." In de nauwe straatjes rijdt hij kunstig verder. "Soms staat er een auto in de weg, dan toeter ik en hoop dat de eigenaar snel naar buiten komt. Soms moeten mensen even op mij wachten; de meeste hebben wel geduld of keren en rijden een andere route." Ook weet hij precies wanneer de bus door de straten rijdt waar hij nu moet stoppen. "Daarom parkeer ik hem hier, normaal sta ik wat verder in de straat, maar dat gaat nu niet omdat daar een auto staat."
Er stappen diverse klanten in en uit. Al babbelend loopt Martin vaak even mee om de zware boodschappen thuis af te leveren. Ondertussen rinkelt de telefoon. Iemand geeft een bestelling door en Martin noteert hem. Even later belt de bakker, waar hij zelf zijn bestelling doorgeeft. "Ik werk altijd met leveranciers die goede en lekkere producten leveren en ik ben erg trouw. Brood koop ik bij de bakker, groenten bij een goede groenteman en eieren bij de eierboer. Die man levert al 40 jaar aan mij."
Net als we weer verder rijden, komt de klant die normaal altijd op de fiets bij hem naar Vreedenburgh komt hem tegemoet. Door het open raam praat hij even met haar. "Ze komt me straks weer opzoeken voor de boodschappen."
Geen haast
Martin gaat gestaag door op zijn route, maar heeft geen haast. Hij neemt de tijd voor zijn klanten. Voor iedereen heeft hij persoonlijke aandacht. Een oudere dame stapt in, gevolgd door haar dochter. "Voor ouderen is een SRV-wagen een uitkomst. Zo kunnen ze langer zelfstandig blijven wonen. Het is toch een verouderde gemeente", zegt de dochter.
Op de vraag wanneer zijn werkdag eindigt zegt hij: "Maandag om een uur of 19.00 uur en de rest van de week om 21.00 of 22.00 uur. Soms wordt het wel 23.00 uur, afhankelijk van het aantal klanten. 's Avonds zijn toch meer mensen thuis." Hij maakt dus lange dagen, maar zou niets anders willen. "Het contact met de klanten is zo leuk. Er is altijd wel tijd voor een praatje. Mijn vader begon in 1957 met een pony en een wagen. Hij kocht in 1972 zijn eerste winkelwagen. Toen nog zonder koeling. Kun je je dat voorstellen? In de zomer liep de boter zo de wagen uit. Daarna heeft hij er een met koeling gekocht. Gek dat dat nu vanzelfsprekend is en dat we dat toen nog niet wisten."
