'Hulp in gebieden waar we nog
het verschil kunnen maken'
door Yvette de Vries
LAREN - Tijmen Smit: wethouder, vader en wereldburger. In augustus vorig jaar toog hij met een vriend, Alexander van Mazijk, naar Lesbos. De vluchtelingencrisis hield de hele wereld en ook de beide vrienden in hun greep. Het gevoel dat ze niets konden doen vonden ze verschrikkelijk. Ze deden in deze krant verschillende keren een oproep voor spullen en brachten regelmatig verslag uit van hun ervaringen. Ook werd er een stichting door hen opgericht: Stichting Hulp Nabij. In deze zomerserie 'Hoe is het met...' kijken we hoe het er nu voor staat.
"Dan maar onze handen uit de mouwen steken", blikt Smit terug op de beslissing om naar de brandhaard die Lesbos toen was te gaan. Het was vooral de machteloosheid en onmenselijkheid die hen aangreep. Met het geld en de goederen die ze ophaalden in Nederland konden ze de eerste nood van de vluchtelingen op het Griekse eiland lenigen.
Constructieve hulp
Naast die noodhulp hadden ze zich ook voorgenomen om meer constructieve oplossingen te financieren. Het geld dat ze ontvingen kwam van onder meer Laren Jazz, de kerk en veel particulieren. Smit: "Met dat geld konden we extra dingen doen." Zo hebben ze een bijdrage geleverd aan onder andere een reddingsboot voor de Stichting Bootvluchteling, die nu nog steeds wordt ingezet.
Ook de veranda die dienst moest doen als opslag voor de spullen tijdens de natte wintermaanden kwam tot stand dankzij de inzet van Smit en Mazijk. Letterlijk zelfs, want hoewel ze nog nooit eerder iets dergelijks hadden gebouwd, gingen ze ook die uitdaging niet uit de weg. "We kochten hout en gingen aan de slag."
Nieuwe actie
Smit volgt de ontwikkelingen in Lesbos nog steeds, maar niet meer zo intensief als vorig jaar. "Het soort hulp dat nu nodig is, vooral medische, kunnen wij niet verzorgen. Natuurlijk zijn er altijd handjes nodig, ook daar, maar nu is dat vooral op medisch gebied."
Met hun stichting richten zij zich nadrukkelijk op gebieden waar het niet menselijk aan toe gaat en waar geen tot weinig internationale organisaties actief zijn. "Als er al grote organisaties actief zijn, wat gaan wij daar dan nog aan toevoegen", vraagt Smit zich nadrukkelijk af. Dat ze eenzelfde soort actie opnieuw gaan organiseren staat buiten kijf en ook het tijdstip staat al min of meer vast. Maar ze willen geen overhaaste beslissingen nemen. "In november willen we weer een actie opzetten, maar we gaan eerst kijken waar dat nodig is." En natuurlijk plaatsen ze dan weer een oproep voor hulpgoederen.
In november komt er hoe dan ook een nieuwe en soortgelijke actie
Ervaringen delen
Toen de beide heren terugkwamen hebben zij hun ervaringen gedeeld op verschillende middelbare scholen. "We vertelden wat we daar gedaan hebben, maar wilden ook de discussie met de leerlingen losmaken. Over hoe je als mens met elkaar omgaat." Ook het negatieve beeld van de vluchtelingen dat in Nederland ontstond werd besproken. De stelling die Smit daarbij hanteert is heel eenvoudig. "Als de kans op overleven groter is als je vlucht, dan vlucht je." Smit kijkt met een positief gevoel terug op het rondje langs de middelbare scholen. Op één school vormde zich zelfs een groepje leerlingen dat iets wilde doen voor de vluchtelingen. Smit vertelt dat bij hen echt het gevoel naar boven kwam dat je zo niet met mensen om kunt gaan.