'In de loop der jaren de tuinvrouw van Marianne geworden'
LAREN - Laren zet vrijwilligers in het zonnetje met een avond op 9 september waar iedereen welkom is die iets voor een vereniging, club, kerk of buurt doet. Wij spraken voor het BELNieuws alvast met enkele vrijwilligers over het werk dat zij met hart en ziel doen. Vandaag het verhaal van Marjon Huisman. Zij bezoekt Marianne Blijdenstein, die zelf weinig mobiel is, om haar te helpen met de tuin.
door Koosje de Beer
"Ik leerde Marianne vier jaar geleden kennen via Versa Welzijn", blikt Marjon Huisman terug. "Zij kenden mij daar als vrijwilliger omdat ik al eerder chauffeur was geweest voor iemand die zelf niet meer kon rijden. Ik was eigenlijk zijn stuur: hij zei of ik rechts of links moest en dat deed ik dan. Helaas werden de tochtjes op een gegeven moment te zwaar en moesten we ermee stoppen."
Klik
Ze doet dit soort vrijwilligerswerk graag, maar er moet wel een klik zijn, zegt ze beslist. "Met Marianne voelde ik meteen dat dit goed zat, ook omdat we dezelfde interesses hebben. We houden allebei van tuinieren en van kunst." In de lommerrijke tuin wijst Marianne vanaf haar scootmobiel op een waterlelie die net in bloei staat.
Verwonderen
"Alles leeft en beweegt in de tuin en daar kan ik mij over blijven verwonderen", zegt ze. "Alleen kan ik door mijn ziekte MS niet zelf meer wieden of een plantje verplanten. Als Marjon komt, doet zij dat."
Marjon vult aan: "Eigenlijk ben ik in de loop der jaren de tuinvrouw van Marianne geworden. Zij zegt wat er moet gebeuren en ik voer het uit. Daarnaast rijd ik Marianne door de verschillende paadjes die ze heeft laten aanleggen in haar tuin."
Ritme
De tuin en het weer bepalen het ritme waarin beide dames elkaar zien. Marjon gelooft niet in een verplicht uurtje op visite komen per week.
'Alleen kan ik door mijn ziekte MS niet zelf meer wieden of verplanten'
Halve middag
"Niets staat vast; of en wanneer we elkaar zien hangt af van onze agenda's en het weer. Ik kom liever een keer per tien, veertien dagen als we naar buiten kunnen dan dat we samen naar de regen staren. Als ik bij Marianne ben, blijf ik ook een halve middag, zodat we echt wat kunnen doen."
Behalve de tuin delen de twee ook een passie voor kunst. Marianne schildert nu soms nog met een paletmes, maar heeft in het verleden veel aquarellen, potloodtekeningen en pastels gemaakt en geeft nog steeds schilderles. Ook stond zij aan het begin van de atelierroute in Blaricum.
Kunst
"Daarom vind ik het altijd leuk als Marjon me vertelt over exposities die ze heeft gezien en wat ze daarvan vindt. Met kunst heb ik wel een andere relatie dan met de tuin. Mijn eerste man liet mij en onze twee kinderen aan ons lot over en ik schilderde in die tijd vooral om brood op de plank te krijgen. Kunst betekent voor mij dan ook werk. Bij mijn tweede man, de kinderen en de tuin ligt mijn hart."
Marjon en Marianne maken een rondgang door de tuin, hier en daar staan ze stil bij een plant. Marianne vindt dat het leverkruid te hoog is doorgeschoten, Marjon vindt het niet storend.
Ze zijn het er niet over eens of snoeien verstandig is. "Ach, eigenlijk maakt het niet uit", besluit Marjon. "Je tuin blijft een paradijsje." Marianne knikt instemmend. "Daarom ben ik blij dat jij komt, want zo kan ik ervan blijven genieten."