Weer thuis
Buiten vielen de mussen van het dak. Leuk dat het zomer is - ik hou ervan - maar dit is wel een beetje overdreven. Binnen, op de kamer met heerlijke airco en weids uitzicht over de stad, werd net de lunch gebracht. De lunch-mevrouw vroeg wat we wilden drinken en of we al een keuze hadden gemaakt voor het avondeten. En o ja, als er iets was, moesten we vooral op de knop drukken. J., m'n man, kneep me liefdevol in m'n knie. Met een beetje verbeelding waren we in een romantisch hotelletje. Maar eigenlijk waren we in het AMC.
Wat vooraf ging: J. heeft een ongeluk gehad. De vrachtwagen die achter hem reed op de snelweg had niet gezien dat er een file ontstond. En onder aan de streep wint niemand het van een vrachtwagen. Na een vlucht in de traumahelikopter en drie nachten op de IC in Nijmegen, lag J. nu al bijna twee weken in het AMC. Een stukje Amsterdam waar je ook zonder hersentrauma prima kunt verdwalen. Tijdens onze dagelijkse tripjes naar buiten - frisse lucht please - komen we gemakkelijk aan ons stappendoel. Het AMC is een dorp op zich. Wil je naar de kapper? Albert Heijn? Moskee? Het kan in het AMC. Maar J. wil niet naar de kapper. Hij wil naar huis.
Op die bloedhete zomermiddag waren we na de lunch net op weg naar de Starbucks (yep, ook in het AMC) toen de arts een goed-nieuws-bommetje dropte. J. mocht naar huis! #okdoei
In Weesp aangekomen wil J. een klein stukje wandelen. Nou ja 'wandelen' is een groot woord, het gaat allemaal nog niet zo soepel bij J. (1-0 voor de vrachtwagen), dus noem het maar strompelen. Op de hoek van onze straat komen we vage bekenden tegen, die meteen van wal steken: "Niet normaal! Er reed een tankwagen op de brug en die begon ineens water te spuiten, terwijl wij erachter liepen. Wat denk je? Helemaal nat!" J. en ik glimlachen. Onbenullig leed. Heerlijk. We zijn weer thuis.
We strompelen verder langs de Vecht en komen tot de conclusie dat J. en 'het leven' één ding gemeen hebben: het kan raar lopen.